ห่างหายกันไปนาน มีนอกลู่นอกทาง ไปมี hi5 ของตัวเอง เพราะใครๆเขาก็มีกัน เด๋วจะเชยไปซะก่อน แต่สุดท้าย ก็ต้องกลับมาเขียนที่นี่ดีกว่า ที่นั่นไว้ใส่รูปอย่างเดียวละกัน
วันนี้มาเรื่องใกล้ตัวดีกว่า ใกล้ตัวมากๆเลย ก็ตัวฉันเองไงล่ะ
หากจะนิยามตัวตนในความเป็น "ฉัน" ก็พอจะประมาณได้ว่า
- ฉันไม่เหมือนทั้งพ่อและแม่ อันที่จริง พี่น้องฉันทั้งหมด 6 คน ก็ไม่มีใครสักคนที่เหมือนพ่อหรือแม่เลย เคยมีเพื่อนบ้าน แซวว่า พ่อกับแม่เก็บพวกเรามาเลี้ยง
- คนที่เกิดมาไม่เคย admitted เข้าโรงพยาบาลสักครั้ง (ในฐานะคนป่วย) แม้แต่ตอนคลอด ก็คลอดที่สถานีอนามัย (อันนี้จะนับด้วยหรือเปล่า)
- ชอบกินของร้อน อย่างเช่น กาแฟร้อน, เต้าทึงร้อน แม้ว่าอากาศจะร้อนแค่ไหนก็ตาม
- ชอบทรมานตัวเอง ไม่ใช่เอามีดมากรีดข้อมือตัวเอง อะไรอย่างนั้นนะ ประมาณว่า ไม่ค่อยเกี่ยง และเห็นว่าเป็นเรื่องปรกติมากๆเวลาที่ต้องอยู่ในสถานการณ์ที่ uncomfortable เช่น อากาศร้อน ก็ขอแค่พัดลมตัวเดียว เดินตอนกลางวันประมาณ กิโลก็เดินได้ แทนที่จะนั่งแท็กซี่, โลดโผนโจนทะยาน สนุกๆ ก็ยังดีกว่า นั่งตากแอร์อยู่เฉยๆ
- ใช้เวลาในการกินข้าวแต่ละมื้อ สูงกว่าค่าเฉลี่ย ไม่รู้เป็นไง ขนาดไม่ค่อยคุยระหว่างกินแล้วนะเนี่ย แต่ก็เป็นที่โหล่อยู่ดี
- ชอบกินน้ำเปล่า มากกว่า น้ำดำ อันนี้คนอื่นๆอาจบอกว่าเป็นเรื่องปรกติ แต่ในเมื่อแต่ละวัน ต้องกินข้าวในกลุ่มที่แต่ละคนชื่นชอบน้ำดำเป็นพิเศษ ก็มีแต่ฉันคนเดียวละมั้งที่ขอน้ำเปล่า ถ้าวันไหนคลื้มอกคลื้มใจ ขอแค่ลิปตั้นไอซ์ทีก็พอ
- ตู้เย็นบ้านฉัน อย่าหวังว่าจะมีน้ำแข็ง น้ำเย็นจะทำให้สมองเย็นจี๊ด ใครมาที่บ้าน หากอยากกินน้ำแข็งต้องพกมาเองนะจ๊ะ
- แพ้ความหวาน แม้ไม่ได้เป็นเบาหวาน เป็นไรไม่รู้ พอมีรสหวานอยู่ในปาก มันเลี่ยนมากๆ แม้จะอร่อยปานใด กินได้แค่คำ 2 คำ
- แพ้กลางคืน นอกจากความหวานแล้วละก็ เมื่อยามราตรีมาถึง จะไม่ขอทำการงานไรทั้งสิ้น ตัวขี้เกียจจะทำงานทันที ได้แต่นั่งนอน ดูทีวี อ่านหนังสือเล่น หรือไม่ก็ฟังเพลง
- ฟังเพลง 2 ขั้ว อันนี้หมายถึง กาลครั้งหนึ่ง ฟังแต่เพลงไทยอย่างเดียว สากลไม่เกี่ยว ไม่เคยฟังและไม่คิดจะฟัง จนอยู่มาวันหนึ่ง สงสัยต่อมฟังเพลงมันเปลี่ยนขั้ว จากซ้ายสุดมาขวาสุด ฟังแต่เพลงสากลล้วนๆ เพลงไทยอย่าได้แอ้ม สงสัย ชะรอย หูมันจะจบจากเมืองนอกกะทันหันซะ
- มีบ้านก่อนมีรถ แหะ แหะ อันนี้ ยิ่งฟังยิ่งดูเหมือนธรรมดา แต่เชื่อหรือไม่ว่า คนไทยจำนวนมาก ถือว่าจะต้องมีรถก่อน เรื่องบ้านไว้ทีหลัง อันนี้ ฉันเองก็เข้าใจนะ ไอ้การที่จะซื้อบ้านในเมือง ราคาก็ประมาณว่า ต้องช่วยกันผ่อนทั้งสามี ภรรยา แล้วยังต้องฝากลูกหลานช่วยผ่อนถึงจะหมด ส่วนการที่ซื้อบ้านที่ชานเมือง โดยไม่มีรถคู่ใจ ก็ประหนึ่งว่า ใช้เวลาในการเดินทางไปกลับ พอๆกับเวลาในการทำงานซะอีก แต่สำหรับฉัน บ้านหลังน้อยคือสวรรค์ มีแล้วสุขใจ
- ปลอดหนี้ อันนี้ยิ่งดูยิ่งไม่เหมือนคนไทย (ซะงั้น) คนไทยอย่างน้อยต้องมีหนี้ มากบ้างน้อยบ้าง ก็ต้องมี ถือเป็นเครดิตอย่างหนึ่ง ฉันมันคนไร้เครดิตระดับรากหญ้านะซิ
- ไม่เล่นหวย (เอ.. หรือว่าฉันจะเป็นมนุษย์ต่างดาวซะงั้น) จริงๆแล้วไม่ได้ anti การเล่นหวยของคนไทยหรอกนะ ถือว่าอย่างน้อย เงินประมาณ 100 บาทก็ช่วยสร้างความหวัง ความฝันเล็กๆน้อยๆ ให้จรรโลงใจก่อนถึงวันหวยได้พอประมาณ ก็ดีกว่าสร้างหนี้ที่มากกว่า 100 บาท แถมรัฐก็ยังเอาเงินรายได้ไปช่วยสังคมอีก
แต่ไม่รู้ซิ ตัวฉันเองแม้ไม่เก่งสถิติ ก็พอคำนวณได้ว่า โอกาสถูกมันริบหรี่ แค่ 1%โอกาสเจ็งมันเยอะอยู่นา แล้วอีกอย่าง ความเข้าใจผิดของคนเล่นที่มักจะคิดว่า งวดที่แล้วมันออกเลขนี้ไปแล้ว งวดนี้ไม่น่าออกอีก อันนี้เนี่ย ถ้าไม่มีหวยล๊อค จากวิชาสถิติ เนื่องจากเป็นการหยิบแบบที่ใส่คืน ดังนั้น โอกาสที่จะออกเลขเดิมจึงเท่ากับเลขทุกตัวที่เหลือ นั่นคือ โอกาสที่จะถูกเลขท้าย 2 ตัวของทุกงวด ก็ 1% เท่านั้นเอง
- เรื่องเที่ยวไม่เกี่ยง ถ้าได้ลุยตั้งแต่เช้าจรดค่ำ แต่จะผิดหวังมาก ถ้าการไปเที่ยวครั้งไหนเป็นเสมือนแค่เพียงไปเปลี่ยน wall paper ห้องนอนเท่านั้น
นี่แหละตัวฉัน อาจจะมีไรที่มากกว่านี้ แต่ที่นึกออก ณ วันนี้ ก็มีประมาณนี้ ส่วนวันข้างหน้า อาจมีเพิ่มหรือว่า บางอย่างที่ฉันเป็นอยู่ ณ ตอนนี้ อาจจะเปลี่ยนไปก็ได้
นิยามความเป็น "ฉัน" คุณพอจะรับคนคนนี้เป็นเพื่อนได้หรือเปล่า
